Mijn positieve bevallingsverhaal

Zo fijn vond ik het om een aantal, voornamelijk positieve, bevallingsverhalen te lezen. Naast allerlei podcasts die ik luisterde ter voorbereiding op de bevalling en boeken die ik las. De boeken zal ik helemaal onderaan nog noemen. En nu wil ik ook mijn bevallingsverhaal delen. Zoals de titel al zegt, het is een positief verhaal! Het ging ook best snel en spoiler alert, het liep allemaal goed af 😉

Hoe de zwangerschap ging

In eerdere blogs kan je precies lezen hoe de maanden van de zwangerschap gingen, maar even in het kort nog een keer. De eerste maanden was ik vreselijk misselijk, maar hoefde niet over te geven. Zelfs als ik dat wel graag wilde lukte het niet. Samen met dat ik nog steeds regelmatig duizelig was en een lage bloeddruk heb had ik soms het gevoel dat ik neer zou gaan. Gelukkig is dit nooit echt gebeurd. Ik denk zo halverwege de zwangerschap ging dit gevoel wel weg. Daarvoor in de plaats kwam maagzuur… Ik heb heel wat doosjes Rennies en maagtabletten van Lidl eigen merk (werken veel beter) gebruikt. Verder ging het die tweede helft eigenlijk best prima. Tot 36 weken ben ik nog naar de yoga gegaan, maar toen ging het echt niet meer vanwege pijn aan mijn schaambeen. Hierdoor werden de laatste weken wel steeds zwaarder.

Gerommel in de nachten

Ik was 6 mei uitgerekend. In de nacht van 6 of 7 mei kreeg ik weeën. Om de 4 tot 5 minuten kwam het wel en het duurde volgens de weeën timer app ook wel een minuut per wee. Dat was het moment waarop ik moest bellen had ik gehoord van de verloskundige. Dit duurde zeker al wel een uur. Dus ik belde, maar ze vroeg hoe pijn het deed. Tja, ehhh, gewoon pijn, voelt niet echt lekker. Dat was nog niet genoeg. Het moest echt pijn pijn doen. Ok… Ze kreeg gelijk, want het zwakte toch weer af en die dinsdag 7 mei had ik verder overdag niks meer. Zo had ik het weekend ervoor ook al wel wat gerommel gehad ’s nachts, iedere keer dacht ik dat het zou beginnen, maar dat was toch niet zo.

Strippen

7 mei moest ik in de middag naar de verloskundige voor een check en ik bleek wel al 2 cm ontsluiting te hebben. Dus het gerommel had wel al wat in werking gezet. Door dat gerommel de afgelopen nachten en omdat ik nu al een aantal weken veel pijn aan mijn schaambeen had waarmee ik soms haast niet kon bewegen was ik er wel klaar mee. Dus besloten we dat ze ging strippen. Ze zei dat het zo goed lukte dat ze ervan overtuigd was dat het die nacht zou gaan gebeuren. Die nacht kreeg ik wel wat weeën, maar er zat 7 tot 20 minuten tussen telkens en het duurde maar 1,5 uur bij elkaar, dus 8 mei werd ik toch weer wakker zonder baby.

Het begint nu echt!

Woensdag 8 mei rond het avondeten begon het weer te rommelen, eerst nog niet zoveel pijn en niet zo vaak. Ik heb mijn eten nog op, een broodje hamburger met van alles erop en eraan. Daarna ben ik nog gaan douchen, want als de weeën dan af zouden zakken dan zou het niks zijn was mij verteld. Ook nog maar even mijn haar gewassen, want ik dacht als dit het is dan komt het daar voorlopig niet meer van. De weeën zwakten niet af onder de douche. Rond 20:00 begon het echt pijn pijn te doen. Ik mocht pas bellen als ik een uur om de 5 minuten een wee zou hebben die een minuut aanhield. Maar ik zat ineens al snel op elke 3 tot 4 minuten een wee van meer dan een minuut. Dus ik belde toch maar al eerder dan dat uur naar de verloskundige en die zou langs komen. Ondertussen hupste ik een beetje op een bal en hing ik over de eettafel heen.

De verloskundige kwam om 20:45. Ik had van tevoren aangegeven dat ik een TENS apparaat wilde gebruiken voor een beetje pijnbestrijding. Maar ze had niet genoeg plakkers mee…. Ik baalde enorm hierom. Ik had nu 3 cm ontsluiting en ze vond het nog geen tijd om naar het ziekenhuis te gaan. Dit vond ik wel gek, omdat ik genoeg tijd moest hebben in het ziekenhuis om twee giften antibiotica te krijgen vanwege een Groep-B streptokok bacterie.

Bevalling als drager van Groep-B streptokokken (GBS)

Even ter info dit intermezzo. Wie weet ben je hier wel terecht gekomen omdat je zocht naar de GBS bacterie en bevallen. Tijdens een routine check, omdat ik wat klachten had, kwam de huisarts erachter dat ik drager ben van de Groep-B streptokok bacterie. Dit hoeft geen probleem te zijn tijdens een bevalling, maar het kan wel een probleem worden. Eén op de vijf vrouwen is drager van deze bacterie, alleen veel weten het niet. Anderen, zoals ik, komen er bij toeval achter. Er zijn landen waar iedere vrouw wordt gecheckt op de aanwezigheid van deze bacterie, maar in Nederland is dit niet.

Eén op de duizend baby’s wordt ziek van de bacterie. Die kunnen dan ook flink ziek worden, met zelfs het risico op een hersenvliesontsteking en overlijden. Om de kans te verkleinen dat het wordt overgedragen op ons jongetje zou ik tijdens de bevalling antibiotica toegediend krijgen door een infuus. Hierom moest ik dus sowieso in het ziekenhuis bevallen, maar nog wel met eigen verloskundige. Dit hoeft niet, je kunt er natuurlijk voor kiezen om geen antibiotica te krijgen. Wij wilden het risico niet lopen dat onze baby iets zou krijgen door deze bacterie, dus wij kozen er voor dit wel te doen. Dat betekende dat ik minstens 2 giften antibiotica moest hebben met 4 uur ertussen als de bevalling aan de gang was. Bron: RIVM.nl

Veel te intens

De verloskundige ging weer weg en beloofde na haar dienst, na 22:00, terug te komen met genoeg plakkers voor het TENS apparaat. Maar terwijl ik daarop wachtte werden de weeën nog veel intenser, ze kwamen om de 3 minuten en duurden lang, met weinig tijd ertussen. Dus om 21:50 belde ik dat ze toch echt eerder moest komen, want ik trok het niet meer. Je kan nog zoveel boeken lezen en podcasts luisteren over hoe zen je een bevalling kunt doen. Maar de weeën wegademen of denken dat het een golf is ofzo waarin je mee deint lukte mij echt niet. Het was te intens.

Om 22:30 kwam er een waarnemend verloskundige die ik niet kende. De nachtdienst was ingegaan en het was de nacht voor Hemelvaartsdag, dus feestdagenrooster. Ik had allang niet meer het idee dat de TENS zou helpen, dus ik besloot dat ik een morfinepomp wilde. Eigenlijk is dat remifentanil, maar morfinepomp is makkelijker voor het verhaal. Daardoor werd ik medisch en kon mijn eigen verloskundige toch al niet meer mee. Dus dat dit iemand was die ik niet kende maakte niet meer uit. Inmiddels zat ik op 4 cm ontsluiting en mocht ik naar het ziekenhuis.

Naar het ziekenhuis

Om 23:00 stapten we in de auto naar het ziekenhuis in Rotterdam. De A20 was afgesloten, maar Google Maps had dat nog niet verwerkt, dus we wisten niet wat de snelste route was op dat moment. We kozen de Vlaardingse dijk, maar die bleek vast te staan, omdat ook daar werkzaamheden waren. De weg langs de snelweg is trouwens zo hobbelig dat dat waarschijnlijk ook vreselijk zou zijn geweest. Beeld je in: In de file op een dijk, hangend aan dat handvatje boven de deur in de auto, schreeuwend tijdens een wee. Echt top… We hebben er 45 minuten over gedaan. Dat was niet heel tof. Rond middernacht waren we dan eindelijk in de ziekenhuiskamer.

Wachten, wachten, wachten…

Ik wilde natuurlijk meteen die morfinepomp aangesloten hebben. Dat riep ik dan ook regelmatig. 😉 Maar zo werkt dat niet… Eerst moest er een half uur een ECG gemaakt worden van de baby. En de eerste antibioticagift moest er eerst nog in via het infuus waar ook de morfine doorheen zou gaan. Om 00:50 bleek ik 6 cm ontsluiting te hebben (dit kreeg ik later te horen, want ik wilde geen cm’s weten, om teleurstelling en daarmee een stagnatie in ontsluiting te voorkomen). Ondertussen was het maar goed dat die ziekenhuisbedden een beetje stevig zijn. Omdat ik de pijn niet weg kon ademen rukte ik bij iedere wee aan de reling van het bed en schreeuwde ik dat ik toch echt NU die morfine wilde. Ik schreeuwde nog om een ruggenprik, maar Frank zei Nee, dat wilde je niet, dus dat gaan we niet doen. Nou, kom dan met die morfine! Haha ow jongens…

Ondertussen gingen de hele tijd de banden om mijn buik van de ECG verkeerd, dus konden ze de baby niet in de gaten houden. Maar ik kon echt niet stil liggen om die stomme banden op hun plek te houden. Ga maar lekker weg met je banden, hij doet het prima. Ze deden ze telkens weer goed, maar dat had niet zoveel zin. Om 1:15 kreeg ik dan eindelijk de morfinepomp. Ergens tussendoor waren mijn vliezen inmiddels ook met een soort explosie gebroken. Er werd door iemand gezegd dat er meconium in het vruchtwater zat. Dit stond later niet in het dossier, maar we hebben nooit die zwarte ontlasting gezien die hij zou moeten hebben als eerste. Dus de kinderarts zei dat hij waarschijnlijk toch echt in het vruchtwater gepoept had.

Doet dat ding wel wat?

Ik dacht yes ik heb die morfinepomp, kom maar door! Bij Nina had ik dat ook en daar had ik nog best het idee dat het wat hielp tegen de pijn. Dit keer had ik dat idee totaal niet… Ik bleef maar op die knop drukken (er zit natuurlijk een beveiliging op, zodat je niet te veel kan krijgen, dus blijven drukken heeft totaal geen zin), maar had echt het idee dat er niks gebeurde. Wat ik wel merkte was dat ik heel suf werd en ik vergat telkens in te ademen. Ik was aan het uitademen om de pijn weg te ademen, maar inademen zat niet meer in mijn systeem. Blijkbaar is dat een bijwerking van de morfine. Frank moest mij dus telkens eraan herinneren dat ik ook een keer moest inademen. Ondertussen bleef het voor mijn gevoel nog steeds net zoveel pijn doen.

Persen! Zo fijn!

Even na 2:00 kreeg ik het idee dat ik moest gaan persen. Ruim een uur daarvoor had ik nog 6 cm ontsluiting, dus ze zeiden dat ik echt nog niet kon persen. Dat zal best, maar ik voel het toch echt! Toen checkten ze nog maar weer even mijn ontsluiting en tot hun verbazing had ik volledige ontsluiting om 2:10 en mocht ik inderdaad gaan persen. Joh, no shit Sherlock dacht ik. Ik zei het toch? 😉

Van een vriendin had ik de tip gekregen om het hoofdeind van het bed omhoog te zetten en daar overheen/tegenaan te hangen, met mijn knieën op het bed. Dus zeg maar op handen en knieën, maar dan met de handen/armen hoog. Ik wilde absoluut niet op mijn rug tijdens het persen, omdat ik na Nina had gelezen dat dat grotere kans geeft op bekkenpijn. Dit had ik al genoeg gehad tot ruim een jaar lang na de bevalling van Nina. En zij was nog maar klein, dus ik wilde niet weten wat dit zou doen bij een volgroeid kind. Nou, deze houding, dit was fantastisch!

Bij iedere perswee kon ik mij schrap zetten hangend aan mijn armen in een soort squat op de knieën en kon ik echt neerwaartse druk geven. De morfine was tijdens de persweeën losgekoppeld, maar het deed voor mijn gevoel ook helemaal geen pijn meer. Wat een verlossing waren die persweeën! Zo fijn. De morfine werkte nog wel wat door, want ik begon schijnbaar te giegelen, al weet ik dat zelf niet echt meer. Wel weet ik nog dat het maagzuur tijdens het persen weer opspeelde.. Soms moest ik even stoppen met persen om te zorgen dat ik het maagzuur weer even weg kon werken. Zo smerig.

Tim is geboren!

Uiteindelijk na 25 minuten persen werd Tim geboren op donderdag 9 mei, Hemelvaartsdag, om 2:40. Ruim 9 uur na de eerste voorzichtige weeën rond het avondeten. Hij werd tussen mijn benen door aangegeven, zodat ik hem vast kon pakken en hij plaste mij meteen helemaal onder. Nouja, dat werkt dan in ieder geval zullen we maar zeggen. Vies was ik toch al. Met Tim in mijn armen draaide ik mij om en ging liggen om het gouden uurtje bij mij op mijn borst te hebben. Hij lag zo lief bij me! Het aanhappen aan mijn borst ging ook super goed en zo heeft hij een hele tijd liggen drinken. Ik wilde kijken of hij zelf naar mijn borst zou kruipen, maar hier had meneer niet zoveel zin in. Nog steeds is hij soms een beetje lui. 😉

De placenta

Ik wilde een halve lotus bevalling, waarbij de navelstreng de tijd zou krijgen om uit te kloppen en al het bloed aan Tim mee te geven. Dit werd ook netjes gedaan. Toen de navelstreng na een kwartier niet meer klopte en wit was knipte Frank deze door. Met een klein beetje trekken en 2 keer persen kwam de placenta er ook netjes uit. We hebben er foto’s van gemaakt en daarna is deze afgevoerd. Vervolgens werd ik gehecht, want ik had ondanks de warme natte lappen en het stoppen met persen wanneer dat werd gezegd toch een flinke scheur in het perineum. Vijf hechtingen waren er nodig, maar gelukkig geen totaalruptuur.

Tweede gift antibiotica

De bevalling ging dus vrij snel en ik had pas rond 00:45 de eerste antibioticagift. Die tweede gift is er dus nooit gekomen. Dat ik het idee had dat we om deze reden dus al eerder naar het ziekenhuis hadden moeten gaan was dus ook zo. Maar gelukkig heeft Tim hier niks aan overgehouden. Zijn Apgar score was 9 uit 10 (ik weet eigenlijk niet welk punt er dan niet goed was) en ook in de observatie 12 uur na de bevalling (dat is protocol bij GBS) gebeurde er gelukkig niks met hem. Dus het was niet erg dat ik die tweede gift gemist heb. 12 uur na de geboorte van Tim mochten we dus naar huis.

Ik was wel blij dat ik van tevoren wist dat ik drager ben van deze bacterie. Sommige kindjes worden namelijk wel heel ziek ervan. Als dan niet bekend is dat de moeder drager is dan kan het lang duren voor de oorzaak wordt achterhaald waarom de baby ziek werd. Had Tim wel ziek geworden, dan wisten we in ieder geval meteen de oorzaak en kon hij meteen de goede behandeling krijgen om erger te voorkomen.

Het bevalplan/bevalwensen

Van tevoren werd gevraagd een bevalplan te maken. Ik noem het liever bevalwensen. Je weet ten slotte toch nooit hoe het echt zal gaan. Ter inspiratie wil ik dit hieronder met jou delen. Vrijwel alles is netjes opgevolgd. Jammer dat die TENS niet is gelukt. Al denk ik achteraf dat die misschien toch niet genoeg zou hebben geholpen. Dat rode gedeelte was gelukkig niet nodig.

Hoe kijk ik erop terug?

Ik ben heel blij dat het niet heel lang heeft geduurd. Met de intensiteit van de weeën had ik dat ook sowieso niet uitgehouden. Dan had ik waarschijnlijk toch een ruggenprik gedaan, terwijl ik dat absoluut niet wilde, vanwege de bijwerkingen ervan. In gesprekken achteraf kwam naar voren dat ik waarschijnlijk wel echt heel intense en snelle weeën heb gehad. Met bijna geen pauzes om op adem te komen. Eigenlijk bijna een soort weeënstorm zonder dat weeënopwekkers in het spel waren. Dan is het ook logisch dat ik ze niet kon weg ademen. Hier heb ik namelijk nog wel even een beetje last van gehad mentaal. Waarom kon ik het niet weg ademen? Ik doe toch zoveel yoga, ijsbaden, gecontroleerd ademen kan ik echt wel. Maar het is dus helemaal niet gek en ik hoef hier dus ook verder niet over in te zitten.

Ik ben super blij dat er geen ingrepen nodig waren. Geen tang of vacuüm pomp of keizersnede, alles ging wat dat betreft gewoon natuurlijk. Alleen het strippen is gedaan, maar omdat de bevalling niet binnen 24 uur na het strippen begon is het maar de vraag of dit de aanleiding is geweest. Waarschijnlijk was het zonder strippen ook gewoon spontaan zo gegaan.

Ik was heel bang om uit te scheuren en vind het dus ook jammer dat dit toch gebeurd is. Ondanks de warme lappen die ertegen zijn gehouden (al vond ik dat ze dit niet heel lang deden, misschien was dat het probleem). En ondanks dat ik stopte met persen als ze dat zeiden. Nu 3,5 maand na de bevalling heb ik nog steeds het idee dat het vanonder allemaal erg strak is en dat het nog niet voelt zoals het hoort. Ik ben in behandeling bij een bekkenfysio dus ik hoop dat het daarmee goed komt.

Boeken die ik las ter voorbereiding

Ik krijg soms vragen over boeken die ik las ter voorbereiding, dus ik dacht ik zet ze hier even op een rijtje voor jullie. 😀

Ik heb niet veel Podcast bevallingsverhalen geluisterd, maar deze wil ik wel even aanbevelen, van Jessie Jazz: Jessie’s Diary. Scroll even door naar de vierdelige serie Journey to motherhood. Echt geen fijn verhaal, maar toch een positieve draai eraan gegeven. Dat gaf mij een goed gevoel dat ook wanneer het helemaal mis gaat voor je gevoel, je er toch iets positiefs uit kunt halen.