Ik was zwanger. Je leest het goed. Half januari had ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Behalve dat ik behoorlijk misselijk was ging het best goed. Ik had nog nooit zoveel rust in mijn lijf gevoeld. Ik wilde zodra de termijn ernaar was om het openbaar te maken hier gaan delen over wat ik at tijdens de zwangerschap, hoe het allemaal ging, wat ik deed aan voorbereidingen voor de geboorte, enzovoorts. We hadden al namen verzonnen, kinderwagens gekeken en fantaseerden over hoe het zou zijn met een kleintje.

Maar vanaf de 13 weken echo ging het helemaal mis. En dit eindigde in een zwangerschapsafbreking. Het is mede daarom een tijdje stil geweest hier. Omdat ik toch weer wat wil gaan schrijven zal ik in deze blog in het kort vertellen wat er gebeurde.

Waarom deze blog?

Ik hik er al een tijdje tegenaan om dit te doen, terwijl ik op mijn Instagramprofiel en in de normale wereld er juist heel open over ben. Het is zeker geen geheim. Maar ik wil deze blog toch schrijven, zodat mensen die op zoek zijn naar informatie dit kunnen vinden en voor meer bewustwording dat een kind krijgen niet zomaar altijd goed gaat. Ikzelf zocht ook informatie in de vijf weken tussen de eerste diagnose en de zwangerschapsafbreking. Ik kon het alleen niet goed vinden. Mijn complete verhaal komt later. Maar voel je vrij als je op deze blog bent gekomen om mij vragen te stellen via e-mail of Instagram. Ik wil jou graag helpen. Omdat ik weet hoe fijn het is als je je verhaal en vragen kwijt kunt.

Daarnaast is het voor mijn gevoel anders raar als ik in een nieuwe blog ineens schrijf “toen ik zwanger was”. Dat mag geen reden zijn om dit te schrijven, dat snap ik. Maar het weerhoudt mij van nieuwe blogs schrijven, dus dan is dit gewoon even nodig. De hele korte versie, want met de lange versie heb ik andere plannen. 😀

De 13-weken echo

Alles ging goed. Meerdere malen zagen we een kloppend hartje op de echo. Ik had de eerste avond van het clubje Centering Pregnancy bijgewoond. Zolang ik bleef eten was de misselijkheid te doen. Tot de 13-weken echo. Zodra de hersenen in beeld kwamen wist ik dat het mis was. Ik zou niet weten wat ik zou moeten zien, maar dat het fout was wist ik meteen. Dat bleek inderdaad zo te zijn. De echoscopiste verwees ons door naar het Erasmus MC, waar we twee dagen later terecht konden.

Veel echo’s en onderzoeken

Na veel echo’s in het Erasmus MC, een punctie voor een vlokkentest, bloedonderzoeken en gesprekken met gynaecologen, een klinisch geneticus en natuurlijk mensen om ons heen was de conclusie daar. In eerste instantie leek het nog op een waterhoofd. Daarvan kan het effect zijn een leerachterstand of een kasplantje of alles daar tussenin. Dat is dus al een keuze om er wel of niet mee door te gaan die eigenlijk niet te doen is. Maar later bleek dat een deel van de kleine hersenen en een deel van de grote hersenen ontbraken. Alleen een leerachterstand was geen sprake meer van en door deze grote afwijkingen was de keuze “makkelijker”. Dit kindje zou geen goed leven krijgen, als het al levend geboren zou worden.

De zwangerschapsafbreking

Mijn buik voor de zwangerschapsafbreking
Mijn buik op 16 april

Donderdag 21 april, toen ik 18,5 week zwanger was, werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Ik kreeg pillen om de bevalling op te wekken. Ik werd aan de morfinepomp gelegd en kreeg ook geregeld Paracetamol erbij. De insteek in deze situatie is dat het allemaal al zwaar genoeg is. Je hoeft niet ook nog door onnodige pijn te lijden. De pillen zijn geen garantie dat het snel gaat. We waren voorbereid op dagen in het ziekenhuis, maar gelukkig ging het wel snel. Na een uur voelde ik al krampen komen in mijn rug. De nacht die volgde drukte ik geregeld op de morfinepomp om de krampen dragelijk te houden. 17 uur na de eerste pil braken mijn vliezen. Een uur later op 22 april 2022, om 10:00 werd ons mini dochtertje Nina geboren. 21 cm, enorm lange benen en 186 gram.

Ze werd op mijn borst gelegd nadat Frank de navelstreng had doorgeknipt. Ze was zo mooi, zo lief, ze leek bij mij weg te kruipen, helemaal af, maar veel te klein. Baby’s van deze termijn zijn niet levensvatbaar. Ze overleven de weeën niet. (Kleine kanttekening: soms wordt een kindje toch met een kloppend hartje geboren. Ze hebben geen ademprikkel en het hartje zal het vanzelf opgeven)

Door naar de OK

We waren al voorbereid dat bij 1 op de 3 gevallen de placenta niet goed meekomt. Bij mij was dit ook het geval. Hij kwam er zelfs helemaal niet uit. De gynaecoloog probeerde nog het een en ander te forceren, maar de placenta bleef waar die was. Toen vertelde ze ook dat ik al veel bloed had verloren. Een kwartier na de bevalling reed ik met bed en al naar de OK voor curettage van de placenta. Dit is een vaginale ingreep zonder dat ze iets moeten opensnijden, maar toch, prettig is anders. Ik wilde dus onder algehele narcose. Dit ging gelukkig allemaal goed en na 2 uur was ik weer terug in de kamer bij Frank en Nina. In de avond kwam Stichting Still langs om prachtige foto’s te maken.

Bloedtransfusie

Door het bloedverlies van 1,5 tot 2 liter was ik extreem duizelig. Ik kon niet naar de wc lopen zonder begeleiding en dat was maar 5 meter. Ik kreeg daarom de volgende dag 2 zakken bloed toegediend via een bloedtransfusie. Voor mij dus geen bloeddonaties meer, want dat mag niet meer als je zelf bloed hebt gekregen van een donor. Die dag konden we ook Nina nog een paar keer zien. We hadden een mooi mandje voor haar besteld waarin we haar hebben achtergelaten. Achteraf was ik dus blij dat ik niet meteen naar huis mocht. Zo kregen we meer tijd met haar,

Naar huis met een lege buik

Uiteindelijk mochten we ’s middags de dag na de bevalling naar huis. Nina bleef in het Erasmus MC, want ze gingen nog obductie op haar uitvoeren. Hier krijgen we de uitslag nog van in september. De genetische uitslagen kregen we al wel eerder en daarmee was niks aan de hand. We verwachten niet te veel van de obductie, waarschijnlijk is het gewoon pech. Maar we wilden dit toch graag laten doen om te kijken of er een oorzaak te vinden is. Een week later hebben we haar opgehaald van het mortuarium en zelf naar het crematorium gebracht om daar te laten cremeren. Ze staat nu in een kokertje met een beertje erop in de woonkamer.

Herstel en bekkeninstabiliteit

De meningen over het herstel liepen vooraf nogal uiteen. De ene arts zei “met twee weken ben je wel weer op de been”. De andere zei “misschien durf je na 6 weken een keer naar de supermarkt”. Dat tochtje naar de supermarkt deed ik wel al vrij snel. Maar na twee weken weer op de been, dat was een leugen. Dat lijkt mij ook echt niet reëel nu ik het heb meegemaakt. Als de rij in de supermarkt te lang was stond ik behoorlijk door te zakken en had ik de rest van de dag pijn. De eerste tijd was ik sowieso nog erg duizelig wanneer ik opstond. Zeker in de warmte die er toen ook was. Na een paar dagen ben ik 6 minuten gaan lopen, dat was al een hele uitdaging. Iedere dag/week kon ik dat wat langer rekken.

Waar ik geen rekening mee had gehouden was bekkeninstabiliteit. De gynaecoloog zei ook bij de 7 weken controle dat dit niet vaak voorkomt bij deze termijn. Maar ik behoorde tot de “gelukkigen”. Een week of drie na de bevalling kreeg ik ineens scherpe pijn bij mijn bekkenbodem. Ik ben daarom na een tijdje aankijken naar een post partum coach gegaan. Met haar heb ik mijn bekkenbodem op orde kunnen krijgen. Nu ben ik bezig mijn buikspieren weer te leren wat ze moeten doen. Het gaat nu dus een stuk beter, maar we zijn nu al wel bijna 4 maanden verder. Dat is veeeeeel langer dan ik ooit had gedacht.

Hoe gaat het nu?

De vraag “Hoe gaat het met je?” krijg ik niet vaak meer, maar gelukkig soms nog wel. Ik snap dat mensen denken dat ik nu toch wel eens door zou moeten kunnen. Maar we zijn er nog lang niet klaar mee en mijn lichaam heeft echt een klap gehad. Laat staan hoe het er mentaal aan toe is. Dat we de uitslag nog niet hebben van de obductie zit nog in het achterhoofd. Wie weet hebben ze toch een oorzaak gevonden.

De pijn, die nu gelukkig steeds vaker niet aanwezig is, helpt niet bij het mentale herstel. Daar loop ik voor mijn gevoel ook wat in achter. Sinds drie weken ben ik mijn werk weer aan het opbouwen (2 uur thuiswerken per dag). Dat geeft ook genoeg explosies in mijn hoofd als het even niet lukt. En sommige middagen ben ik tot niks meer in staat, omdat ik zo moe ben van die 2 uur werken. Soms helpt het dan wel om 20 minuten met yoga nidra in mijn oren op mijn spijkermat te gaan liggen om weer wat energie te krijgen. Verder raak ik snel uitgetuned als ik in een groep ben, zoals met een verjaardag. Ik ben gewoon te langzaam in mijn hoofd om in te haken op gesprekken.

Gelukkig zie ik wel degelijk vooruitgang! Sinds een week of 5 kan ik weer een beetje yoga meedoen in de studio waar ik altijd ging. Ik pak de rustige varianten. In het begin kon ik nog bijna niks en deed elke beweging pijn. Nu doe ik eigenlijk vrijwel alles, al is het soms nog wel iets aangepast. Fijn is ook dat ik minder een reactie daarvan heb bij mijn bekkenbodem de dag erna.

Verder heb ik geen problemen meer met een drukke winkel. (Al gaven twee kinderen met een vader die totaal geen controle over hen had en die met z’n 3en de hele supermarkt bij elkaar schreeuwden wel een trigger dat ik zo snel mogelijk daar weg wilde. Maarja wie stoort zich niet aan zoiets 😉 ) Zolang iedereen rustig zijn gang gaat kan ik daar prima tussen lopen. Mentaal heb ik soms ineens een ineenstorting, maar ook dat wordt minder.

Plannen

Ik ben nog bezig met een fotoboekje, maar daar mis ik nog wat dingen voor. Dat moet ik nog even regelen, zoals een foto van de gipsafdrukjes van de handen en voeten. Het is een paar minuten werk, maar toch een opgave. Foto’s van mij met mijn buik, want die was al best uitgezet. Foto’s van Nina die we zelf maakten en die van Stichting Still kwamen.

Ik heb een routine gevonden voor de ochtenden waarin ik mijn oefeningen van de post partum coach doe. Daarna rustig opstarten en vervolgens wat gaan werken. Dat helpt ook goed om een reden te hebben mijn bed uit te komen.

Binnenkort gaan we nog lekker even twee weken naar de Ardennen en daarna ga ik hopelijk het werken verder uitbreiden.

Een groot ding waar ik nog mee bezig ben is om het hele verhaal op te schrijven. Ik wilde het in een aantal blogs hier op mijn website delen. Maar ik zit nu al op ruim 12.000 woorden, dus het is eigenlijk te veel voor “een paar blogs”. Ik ga het allemaal opschrijven en dan eens kijken wat ik ermee ga doen. Misschien wel een boek. 🙂

Volgens de psycholoog van het Erasmus MC waar ik zo nu en dan gesprekken mee heb is alles wat ik voel nog steeds normaal. Ook de vermoeidheid. Het is heel fijn dat dit aangeboden wordt, zo kan ik mijn vragen en ervaringen altijd weer even kwijt. Dus langzaamaan zal alles wel slijten of een plekje krijgen.

! Een half jaar later schreef ik een update hoe het op dat moment met mij ging. Lees deze blog door op deze link te klikken. 🙂

Ik was zwanger, maar dit werd een zwangerschapsafbreking

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *