Fulltime avonturier, dat klinkt top, wie wil dat niet? Ok, mensen die snel heimwee krijgen zitten er misschien niet op te wachten. Maar mij triggert het wel iets. Nieuwe plekken ontdekken, nieuwe mensen ook vooral. Zien en horen hoe andere mensen leven. Dat laatste merk ik te missen nu we al bijna 2 jaar niet op een reis zijn geweest waarbij we nieuwe mensen hebben gesproken. (Jeetje, zo lang al?…) Ik vind het toch een stukje persoonlijke ontwikkeling ook om je horizon te verbreden en te horen hoe andere mensen ergens over denken. Andere plekken te zien, andere culturen mee te maken. En precies vanuit die visie is het boek in deze review ook geschreven. Niet alleen een reisverslag, maar ook wat alle gebeurtenissen met Tamar zelf doen en wat zij leert van alles wat ze meemaakt. Lees je weer mee met dit nieuwste boekreview?
Tamar Valkenier
Ik volg Tamar al een tijdje op Instagram. In een aflevering van Floortje terug naar het einde van de wereld over Miriam Lancewood (fantastisch programma! Vanaf minuut 13 vertelt Tamar over zichzelf) kwam zij voor. Tamar komt uit de stad, is kok geweest en vervolgens recherchepsycholoog na zelfs een opleiding bij de FBI. Cool genoeg zou je zeggen, maar toch wilde ze meer. Ze ging op zoek naar vrijheid, deed alles weg wat ze had, zei haar baan op en vertrok op een zelfgemaakte fiets op weg naar Istanbul. Ja, waarom niet hè. 😉
Ik vind mensen die doen wat ze leuk vinden en zich niks van anderen aantrekken fantastisch. Ik zou ook wat meer van die eigenschap willen hebben. Vooral dat laatste, niet luisteren naar meningen van anderen, heb ik moeite mee, waardoor ik toch telkens weer deels in het “normale” mee ga en dan later weer boos op mijzelf ben dat ik dat doe. Door deze mensen, zoals Tamar, te volgen hoop ik dat dit mij telkens een zetje geeft om bij mijn eigen mening te blijven. Toen haar boek uit kwam was ik heel benieuwd hiernaar, dus dit moest ik lezen.
Eerste indruk
Het is een handzaam boek, met een plaat op de voorkant die al uitnodigt om met Tamar mee te gaan haar avonturen in. Het boek is vlot geschreven, bevat geen ingewikkelde taal en is opgedeeld in verschillende delen over verschillende reizen. Heel leuk vind ik dat er 3 stukken met foto’s in het boek zitten. Zo krijg je een mooi beeld van hoe de omgeving die ze beschrijft eruit ziet en ook over de mensen die ze ontmoet.
De inhoud
Tamar beschrijf dus verschillende reizen:
- Op de fiets door Europa naar Istanbul
- Met kameel, paard en hond door Mongolië
- Lopend door Nieuw Zeeland met Miriam
- Met ezel door Jordanië
Allen bijzondere reizen met bijzondere gebeurtenissen, waarin Tamar je heel goed meeneemt in haar verhaal. Waaruit ook de connectie van de mens met de natuur enorm spreekt. Hier en daar is goed gekozen om dingen niet te vertellen, maar even een stuk tijd over te slaan, waardoor het zoals ik zei dus niet een ellenlang reisverslag is geworden.
Filosofische uitspraken
Mooi vind ik ook dat er soms uitspraken van filosofen worden aangehaald, maar ook gewoon haar eigen uitspraken doen zo nu en dan iets met mij. Om er eentje in het eerste stuk uit te pikken:
“Op mijn sterfbed wil ik niet denken aan de dingen die ik eigenlijk had willen doen, maar wil ik uitgeput zijn van het leven dat ik heb geleid.”
Zo waar! Zo heb ik vaak gehoord als wij “weer” op reis gingen van ow dat doen we wel als de kinderen het huis uit zijn en we met pensioen zijn. Daar krijg ik altijd een beetje kortsluiting van. Want wie zegt dat jij je pensioen haalt? Wie zegt dat je dan de middelen en de conditie hebt om op reis te gaan? En wat de laatste tijd wel is gebleken, wie zegt dat de wereld dan is ingericht op reizen überhaupt? Ik ben zo blij dat wij in ieder geval op het gebied van de reizen die we hebben gemaakt gewoon lekker gedaan hebben wat we wilden. Natuurlijk hebben nog lang niet alles gezien, dat kan ook niet, maar we hebben in ieder geval gedaan wat in de afgelopen 11 jaar in ons bereik lag. Ik hoop dat ons sterfbed nog even duurt, maar de kern is natuurlijk hetzelfde (of in ieder geval wat ik erin lees in de context van het hele verhaal). Doe wat je wilt doen en ga niet zitten wachten, leef!
Een ander mooi voorbeeld vind ik, en hier heb ik nog wat meer oefening voor nodig:
“…dat onze grootste vrijheid het kunnen kiezen van je eigen houding is…”
Ook heel waar en dit doet mij eraan herinneren dat ik hier echt nog iets mee moet. Ik kan mij druk maken om alles wat er gebeurt, maar ik kan het ook niet doen. Lijkt zo simpel, is het niet. 😉 Maar altijd goed, even zo’n reminder.
Lezen of niet?
Zeker wel lezen! Helemaal als je van reizen houdt, maar ook als je daar niet echt op zit te wachten is dit nog steeds een waardevol boek. Om te lezen over persoonlijke ontwikkeling en wijsheden. En ook te ontdekken dat er veel goede mensen op de wereld zijn. Dat bewijzen de mensen die in dit boek voorbij komen op het pad van Tamar wel. Het boek leest lekker vlot weg en er gebeurt enorm veel. Zeker een aanrader!