Ik ben weer beter! Of in ieder geval zit ik niet meer in de ziektewet! Dat is lekker. Dat geneuzel met het UWV, ik wilde voor het jaar eruit zijn en dat is gelukt! Vanaf 27 februari werk ik weer fulltime en heb ik geen ziektewet geneuzel meer. Daar gingen wel wat zware weken aan vooraf. Mijn laatste update was in augustus zie ik. Toen was ik net begonnen met wat thuiswerken. Hoe is het in de tussentijd gegaan? Hoe gaat het nu? En we hebben een vakantie gepland over een paar weken, waar zou die heen gaan? Lees het allemaal in deze nieuwe update 🙂
Werk opbouwen in een half jaar
Ik heb eens teruggerekend, na 3,5 maand helemaal niet werken, heb ik er een half jaar over gedaan om van 100% ziektewet naar 0% ziektewet te komen. Ik had voor het hele gedoe rond mijn zwangerschap nooit bedacht dat ik er zo lang mee bezig zou zijn… Maar zoals je in mijn update van augustus hebt kunnen lezen werkte mijn bekkenbodem niet mee en was ik ontzettend moe. Vanaf 2 uur per dag thuiswerken ben ik heel langzaam gaan opbouwen. Eerst begon dat met een telkens een dagje meer per week voor 2 uur richting Leiden. Omdat het voor mij, buiten de spits, 45 minuten rijden is moest ik dit echt rustig opbouwen, want ik kwam van het heen en weer rijden en 2 uur daar zijn vaak al helemaal total loss thuis.
Toen ik op 4 dagen Leiden en 1 dag thuis zat ben ik de uren per dag gaan opbouwen. De deal met de bedrijfsarts was om iedere 2 weken een uurtje per dag erbij te doen (voor alle dagen die week). Dus dat heb ik gedaan. In het begin ging dat best snel. Soms deed ik er 3 weken over om te wennen aan een uur per dag erbij. Maar dat was ok en niks om mij zorgen over te maken. Allemaal normaal schijnbaar.
Uitslag van de obductie op Nina
Tijdens onze vakantie in de Ardennen werden we gebeld door de Klinisch Geneticus met wat (voorlopige) uitslagen van de obductie die is gedaan op Nina toen we haar in het ziekenhuis achterlieten. De afwijkingen die te zien waren op de echo’s zijn bevestigd. Een oorzaak is niet gevonden. Wel kon ze nog aanbieden om van een stukje huid wat ze nog hadden liggen van onder haar oksel cellen te kweken. Trilharen, die je in je hersenen (en darmen) hebt. Daarmee konden ze dan misschien zien of daar iets mis mee is. Trilharen zorgen er namelijk voor dat het vocht in de hersenen wordt afgevoerd. En met een waterhoofd kan dat een oorzaak zijn.
In januari werd ik weer gebeld. Ze hadden gevonden dat de trilharen prima werken, maar dat er in verhouding wel wat meer korte trilharen zijn en wat minder lange. Dit zou een oorzaak kunnen zijn waarom het vocht niet goed is afgevoerd en wat misschien ook de andere afwijkingen heeft opgeleverd. De vraag is dan alleen ook weer, hoe komt het dan dat er te veel korte trilharen zijn? En dat kunnen ze misschien achterhalen met RNA sequencing. Naar het DNA was in de eerste weken na de vruchtwaterpunctie al gekeken. Om naar het RNA te kijken is een nieuwe techniek en dat duurt lang. Dit had de klinisch geneticus al wel in gang gezet, maar de uitslag hiervan laat nog even op zich wachten. We hebben dus nog steeds geen volledige uitslag helaas.
Kerst
Toen kwam natuurlijk ook kerst even tussendoor. Van tevoren vond ik het lastig inschatten wat dat voor effect op mij zou hebben. Ik denk dat we er aardig door zijn gekomen. We hebben kerstkaarten verstuurd waarin we mensen die ons gesteund hebben het afgelopen jaar bedankten. We kregen voor het eerst ook kerstkaarten opgestuurd waarin meer stond dan alleen “groetjes, die en die”. Ik vond het fijn dat mensen aan ons dachten en de moeite namen iets moois te schrijven voor ons.
Kerst zelf was rustig. We zijn samen sushi gaan eten en de andere dag bij familie van Frank geweest. Ik vond het vervelend dat er niemand iets over Nina zei. Ook niet toen ik een ingang gaf waarop iemand makkelijk had kunnen doorvragen. Let it gooo….. Het is ook moeilijk voor mensen. Ergens snap ik het wel, al valt het op dat moment toch even zwaar.
De eerste weken van het nieuwe jaar
Sinds de kerst was ik doodmoe en dit ging maar niet weg. In januari kwam hier ook duizeligheid bij. Eerst soms zomaar ineens een dagje, maar eind februari was dit al 3 weken aaneen. Ik vond het iedere dag weer spannend om mijn bed uit te stappen, omdat ik niet wist of ik recht kon lopen die dag. Vanaf januari was ik ook begonnen met weer een uurtje extra werken, dus ik zat inmiddels op 6 uur per dag. Daarmee was ik ook begonnen met vroeg opstaan. Waar ik in december nog pas na 9:00 van huis ging, ging ik nu tussen 7:00 en 7:15 van huis, de tijd die ik altijd al deed. Om zo goed op te kunnen bouwen ook naar de ochtend toe.
Iedere ochtend deed en doe ik nog steeds wat oefeningen. Van de bekkenfysio heb ik uiteindelijk nadat de osteopaat hierover begon wat oefeningen gekregen om mijn buikspieren te trainen. Zo moet er meer stabiliteit komen in het hele bekkengebied en ik merkte dat dit een grote verbetering gaf! Ik merk nu ook dat als ik het even niet doe, omdat ik te erg duizelig ben of verkouden of gewoon geen zin, dan komt de pijn rond mijn bekkengebied ook weer terug. Dus deze oefeningen zijn duidelijk erg effectief. Fijn om daar wat controle over te hebben.
Positieduizeligheid?
Controle over de duizeligheid had ik dan weer totaal niet. Ik zat al een week of 6 op 7 uur werken per dag, maar ik kwam maar niet verder door de duizeligheid. Uiteindelijk na 3 bezoeken aan de huisarts (die zei stress) nam ik contact op met de bedrijfsarts. Want ik kon gewoon niet functioneren en iedere dag was het weer een verrassing of ik überhaupt naar mijn werk kon rijden. Inmiddels ben ik niet alleen maar aan het lummelen op mijn werk, maar heb ik ook weer “echt werk”, dus ik moet wel weten wanneer ik naar mijn werk kan.
De bedrijfsarts kwam toen ineens met het idee dat het misschien positieduizeligheid is. Ik mocht Googlen van haar en ik kwam erachter dat je hierachter komt door je met je hoofd naar de zijkant naar achteren te laten vallen. Dit was een enorme trigger! Dus de bedrijfsarts had gelijk. Ik heb toen de Epley beweging gedaan en binnen een paar dagen was de duizeligheid weg! Het is nog een paar keer terug gekomen en ook gisteren weer, maar dan doe ik de Epley weer even en trekt het weer weg. Zo fijn!! De bedrijfsarts is echt mijn reddende engel hierin geweest.
Ook ben ik vitamine B12 gaan slikken op aanraden van een vriendin die er meer verstand van heeft dan ik (10% korting met code Natuurlijklinda bij Vitakruid.nl. Lees zelf even goed in of dit iets voor jou kan zijn, voordat je klakkeloos hiermee start!). Ineens kon ik ook binnen 2 weken 8 uur per dag werken en heb ik mij dan uiteindelijk beter gemeld vanaf 27 maart. Wat een opluchting en wat een mijlpaal! Niet meer in de ziektewet. Lekker voor het jaar (19 april) en lekker voor de vakantie geen geneuzel meer met het UWV.
Hoe gaat het mentaal?
Naast al het lichamelijke is er natuurlijk ook een mentaal deel. Door het lichamelijke maakte ik mij veel zorgen en daardoor ging ik mentaal ook niet lekker. Nu ik merk dat het lichamelijk beter gaat wordt het mentaal ook rustiger en heb ik eindelijk ruimte in mijn hoofd om aan andere dingen dan mijn lijf te denken. Ik ben onwijs blij met de yoga waar ik vaak heen ga. Ik heb vanaf januari een onbeperkt jaarabonnement afgesloten en ik vind het heerlijk! Op dit moment vind ik vooral de 2 restorative yoga lessen in de week fantastisch. Maar daarnaast wil ik ook wat actievere lessen, zodat ik ook juist door inspanning ontspanning vind.
Naast een trigger die op tv kan langskomen gaat het best goed. (Bij “Nachtdieren” kwam er ineens een vrouw voorbij die babynestjes maakt voor te vroeg geboren baby’s. Ze liet foto’s zien van haar 2 dode kindjes, rond dezelfde periode geboren als Nina… Dat is een situatie die ik totaal niet zie aankomen. Veeg me maar op dan hoor. Deze trigger gaf de nacht erop ook een paniekaanval, waar ik 3 uur in ben blijven hangen) Bij de yoga wil er ook nog wel eens wat loskomen. Afgelopen vrijdag had ik nog dikke tranen aan het eind van de eindontspanning bij de restorative yoga. Maarja, dan is dat er ook maar weer uit.
Schuldgevoel
Verder heb ik er soms moeite mee als ik mij ineens realiseer dat ik al een paar dagen niet aan Nina heb gedacht. Of al een tijdje geen tekens van haar heb opgevangen. Dan voel ik mij echt een beetje schuldig. Maar het is normaal dat ik niet iedere dag meer aan haar denk. We hebben in onze brief naar haar geschreven dat ze maar lekker moest gaan spelen met haar beertje. Dus dat zal ze dan ook wel doen en ze kan mij dus niet iedere dag iets laten weten.
Nadat ik het hier een paar weken terug met Frank over had zie ik wel ineens overal vlinders verschijnen. Geen echte nog natuurlijk , nu het maart is. Maar wel veel plaatjes overal (en heb je de vlinderstrik van Jurre bij Wie is de mol gezien? 😉 ). Dus ze heeft me gehoord en laat weten dat ze er echt wel is. Ga maar lekker verder spelen denk ik nu.
We gaan naar Japan!
Ik heb mij zoveel zorgen gemaakt hierover toen ik lang zo duizelig was, maar we hebben toch geboekt! We gaan naar Japan! En nu het veel beter gaat heb ik ook meer het vertrouwen dat dit goed gaat komen. Samen met een online reisbureau (waarvan de vrouw Japans is, erg handig) hebben we een heel relaxte route samengesteld en zij hebben de vliegtickets en hotels geregeld. Hieronder zie je de route, voor totaal 19 dagen.
Al vind ik het heel erg spannend of het allemaal goed gaat komen met mijn lijf enzo, ik heb er ook heel veel zin in. Ik leer nu ook Japans met de Duolingo app tijdens mijn ontbijt. We hebben genoeg tijd op iedere plek om rustig aan te doen en gaat het een dagje niet dan hebben we een andere dag dat we dingen kunnen bekijken. Dus het moet goed komen zo. Lekker veel sushi eten en een totaal andere cultuur meemaken. Ik ga een reisverslag bijhouden als de wifi goed genoeg is, dus hou de website in de gaten 🙂
